مقاله حاضر يک روش صفرگذاری وفقی برای آنتن‌های آرايه‌ای با استفاده از الگوریتم ژنتیک را ارائه می‌دهد. در الگوريتم ژنتيک به کار گرفته‌شده، تعدادی از بيت‌های با کمترين ارزش در انتقال‌دهنده‌های فاز کنترل پرتو را برای حداقل‌کردن مجموع توان خروجی آرايه تنظيم می‌کند. معيارهای چکیده کامل
مقاله حاضر يک روش صفرگذاری وفقی برای آنتن‌های آرايه‌ای با استفاده از الگوریتم ژنتیک را ارائه می‌دهد. در الگوريتم ژنتيک به کار گرفته‌شده، تعدادی از بيت‌های با کمترين ارزش در انتقال‌دهنده‌های فاز کنترل پرتو را برای حداقل‌کردن مجموع توان خروجی آرايه تنظيم می‌کند. معيارهای ديگری از قبيل ميانگين مربع خطا و نسبت سيگنال به تداخل به علاوه نويز نيز به کار گرفته شده و با يکديگر مقايسه شده است. استفاده از بيت‌های کم‌ارزش باعث ايجاد آشفتگی اندکی در پرتو اصلی الگوی تشعشعی می‌شود و صفرها را در جهت سيگنال‌های تداخلی قرار می‌دهد. روش جست و جوی دوگانه و جهش وزن‌دار برای کاهش پيچيدگی الگوريتم به کار رفته‌اند. همچنين کارآيی الگوريتم ژنتيک با MPDR که يک الگوريتم بهينه برای شکل‌دهی پرتو است مقايسه شده است. در نهايت نشان داده شده که الگوريتم ژنتيک نسبت به MPDR نتايج بهتری از خود ارائه می‌دهد.
پرونده مقاله
